Recensie Newsies ★★★

Met Newsies ging er recent in Londen opnieuw een Disney-musical in première. Frozen is ondertussen aan haar tweede jaar bezig en The Lion King maakt zich klaar voor een kwarteeuw onafgebroken op de West-End. Newsies zal nooit tot de top horen van de langst lopende musicals, dat ligt vooral aan het feit dat er niet zo gek veel goeie nummers in de productie zitten hoewel ze van de hand zijn van Alan Menken (muziek) en Jack Feldman (teksten). Het boek schreef Harvey Fierstein.

Het feit dat de personages te weinig psychologisch uitgewerkt zijn, maakt ook dat de voorstelling niet onder de huid kruipt hoewel er sociaal onrecht in aangeklaagd wordt in de negentiende eeuw wanneer de krantenjongens (‘newsies’) van de een op de andere dag te horen krijgen dat ze harder moeten werken voor hetzelfde geld. De musical die 30 jaar oud is ondertussen, klinkt dus bijzonder hedendaags in de oren. Maar de show moet het vooral hebben van de waanzinnig straffe choreografieën wanneer er gedanst wordt, we flik flaks, split jumps, breakdance, de worm, flips, en acrobatische toeren (met de lampen bv.) onder andere net voor de pauze uitgevoerd zien tijdens ‘Seize the day’. Na de pauze wordt er onder andere getapdanst. Maar hoe dynamisch (en druk) de show soms mag ogen, hij valt ook meermaals stil door lange dialogen. Het zit dus niet helemaal goed met die spanningsboog.

In Newsies staken Jack Kelly (Michael Ahoma-Lindsay) en de andere krantenbezorgers omdat Joseph Pulitzer (Cameron Blakely), de krantenuitgever van The World, van de een op andere dag beslist om 60 cent te vragen voor 100 kranten aan de verkopers. Geraken die niet van alle exemplaren af, dan is dat ook hun probleem. De jongeren nemen dus financiële risico’s en daar willen ze vanaf, naast het feit dat ze een verhoging van 10 cent in een keer te veel vinden. ‘If we stay together we change the whole game’ klinkt het.

Deze musical is gebaseerd op waargebeurde feiten. Op 18 juli 1899 vond de staking plaats in NY. Heel wat jonge kinderen verkochten kranten als ze geen familie hadden. Dat geld moest dienen voor hun onderkomen, eten, drinken en kledij. Dat maakte dat ze soms grote risico’s namen om die dagbladen aan de man te brengen. Vaak stonden ze aan drukke wegen waar paard en kar voorbijkwam. Soms werd er gevochten om het beste hoekje van de straat. Vaak leefden de kinderen gewoon op straat, van kinderrechten was toen nog geen sprake en kinderarbeid was niet of nauwelijks verboden. In die context speelt deze musical zich af.

De fans van Newsies heten Fansies. Die kregen een speciale voorstelling aangeboden in het Troubadour Wembley Park Theatre waarbij ze verkleed naar de show mochten komen (met een pet op, een hemdje aan, een broek, een gilet, bij voorkeur in het grijs en met ruitjes). Een voorstelling waarbij ze een exclusieve poster konden kopen, merchandise aan 10% korting maar vooral, achteraf een Q&A met een deel van de cast konden bijwonen. Daarin kregen we onder andere te horen dat ‘Seize the day’ fysiek een serieuze uitdaging vergt. Zeker als je het acht keer op vijf dagen moet zien te klaren. Dat lukt echter altijd, ook als je ’s morgens het gevoel hebt dat het je dag niet is. Door een goeie opwarming en je lichaam dus klaar te maken voor de voorstelling thuis en vervolgens in het theater zelf, wordt dat mogelijk.

In het Newsies-team zitten ook fysiologen die er ook mee voor zorgen dat het lichaam vooraf zowel opgewarmd wordt als achteraf afgekoeld. Een laatstejaarsstudente vroeg een tip hoe ze aan een mooie rol zou kunnen geraken. Het antwoord: vaak hebben de regisseur en zijn team bij een auditie al een beeld hoe ze de show zien en welk type acteurs of actrices ze voor ogen hebben. Als je er dan niet bij bent, heeft dat niet altijd iets te maken met je talent. Verder gaf iemand mee dat je net zoals bij eender welke job, gewoon best hard werkt en vriendelijk blijft. Een derde zei dan weer dat je vooral moet blijven auditeren, en soms heeft het ook te maken met een stuk waarin je speelt dat dan het favoriete werk blijkt van een bepaald regisseur die dat komt zien, waardoor je bij die persoon opvalt en een volgende aanbieding krijgt.

Wat een Newsies voorstelling met heel veel fansies extra speciaal maakt, is uiteraard het extra enthousiasme dat je in de zaal voelt. Een zaal met tribunes in een U-vorm rond het centrale podium waardoor je die energie duidelijk ook in twee richtingen voelt zowel van de fans naar de cast als omgekeerd dus. De acteurs en actrices spelen trouwens ook op de tribunes. Da’s fijn voor even qua verrassingseffect, maar Matt Cole (die zoals gezegd instond voor de waanzinnig straffe choreo’s) laat zijn artiesten dat te veel doen, waardoor het effect aan kracht verliest. Sterker nog, op den duur vinden we het gewoon storend dat we alweer ons moeten omdraaien omdat een deel van de cast achter onze rug aan het zingen en dansen is.

Decorelementen komen uit de nok naar beneden, zoals een palet met allemaal kranten waarop een acteur ook staat. Naar het einde van het eerste deel zien we ook enkele kranten de lucht in gegooid worden waarbij enkele exemplaren voor het podium belanden. De hevigste fansies grijpen meteen hun kans en graaien ernaar. Zij weten dat die schaars zijn. In het tweede deel dwarrelen enkele pamfletten van de staking naar beneden. Ook dat blijken hebbedingetjes.

Dé verrassing van deze Newsies zijn echter de vrouwen. In het eerste deel is hun samenzang ronduit prachtig als ze als nonnen onze tribune afdalen. In het tweede deel doen ze dat nog eens dunnetjes over in ‘Brooklyn’s here’ als hippe vrouwen die - terecht - zo wat stevig vocaal tegengas mogen geven in deze musical die vooral, op Bronté Barbé na, die voortreffelijk de rol van journaliste Katherine Plumber neerzet, iets te nadrukkelijk de kaart van de mannen trekt. De vrouwen leken ons vocaal overigens in de samenzang sterker dan de mannen, al moet gezegd dat de geluidsmix niet al te evenwichtig klonk, met o.a. koperblazers die vaak de zangstemmen overstemden ...

< Bert Hertogs >